İki mendilli öğretmen!

Gazeteci-yazar Hayrettin Şaşmaz, Öğretmenler Günü ile ilgili şiir tadında bir yazı kaleme aldı.

İşte o yazı;

Günümü kutladılar..
Yolda, belde, telde..
Güldüm…
Unutmuşum..
Hatırlattılar.
Sağ olsunlar.

Eski öğretmen..
Öğretmen eskisi…
Ama en güzeli..
Eskimeyen ve eksilmeyen öğretmen olmak.
Gerisi teseffuat.
Biz dersten öte efendiliği öğrettik.
İsyanın bile ahlakı olduğuna inandık hep.
Bakışımız sert..
Yüreğimiz sıcak.
İlla edep…
İlla Ahlak..

Gerisi mi?
Ders yani..
O çok kolay.

Yaraya değen en acı merhem olduk.
Çok yaktık belki..
Ama iyileştirdik.

Allamadık..
Pullamadık.
Hep “iki mendilimiz” oldu bizim.
İşin doğrusu kimseyi de nallamadık.
Bir kişiyi bile sallamadık.
Sümük sildik.
Sökük diktik.
Azık ettik hasreti.
Ama…Kimseye yazık etmedik.

Gözyaşı döktük.
Çay demledik közde.
Odun ateşine kir sürmedik.
Toprak dedik.
Anadolu dedik.
Memleket dedik.
Gönül değil;
Soba yaktık.

Bayrak direklerine astılar bizi.
Yine de ödün vermedik.
Baharda Anadolu çaylarından donumuz ıslanıp geçtik.
Okul açtık.
İfan saçtık.

Hep arka sıradaydı gözümüz.
Orda kimseyi unutmadık.
Başı eğilenin çenesinden tuttuk.
Dim dik göğüs ilerdeydi bizim beden eğitimi derslerimiz.

Sıfatımız öğretmen..
Adımız nefer.
Her günümüz muassır medeniyete sefer.
İşte böyleydik biz.
Bayrak gölgesinden başka gölge aramadık.
Türkiye güneşine hep inandık.
Uygundu adımlarımız hep.
Rahvan atlar gibi hiç yürüyüşümüzü bozmadık.

Hiç bişey bilmezdik biz.
En iyi bildiğimiz tek şey.
Bismillahtı..
Eyvallahtı.